Султаи шадиди фаҳшо ва бебандубории ҳамроҳ бо густариши ҳокимияти ҳамҷинсгароён бар рӯи замин ва рӯбарӯӣ бо хатароте, ки аз дасти инсон хориҷ хоҳад шуд, эҳсоси зарурати зуҳури мунҷиро (Имом Маҳдӣ) рӯзбарӯз дар миёни касоне, ки ҳанӯз ба арзишҳои инсонӣ, ба хатҳои қирмизи ғайрат, хонавода, каромати инсонӣ ва адёни осмонӣ, пойбанд ҳастанд, бештар мекунад.
Дарки ин зарурат дар зеҳну қалбҳои инсонҳо аслитарин шароити омодагии зуҳури мунҷии ҳуҷҷати ҳақ (Имом Маҳдӣ) барои ҳокимияти Аллоҳ мебошад.
Бечорагии инсон, бидуни ҳокимияти қавонини холиқ ва созандаи худ, – яъне Аллоҳ ва иҷрои он тавассути мунҷии мансуби ӯ, сохтагӣ ва бесамар будани тамоми мактабҳо, қавонини асосии худнавишта ва дуктуринҳои башарӣ дар барпоии адолат ва каромат, комилан барои уқалои замин машҳуд ҳаст.
Ин эҳсоси аҷзу илтимос, бечорагии башар, агар дуруст ҳидоят шавад, мунҷар ба инфиҷори нур хоҳад шуд ва ҳаракати азимеро ба вуҷуд хоҳад овард, вале агар дуруст ҳидоят ва табйин нашавад ва дар макотиби пӯшидае мисли Ҳуҷҷатия, ирфонҳои козиби ғарбӣ ва шарқӣ истиҳола шавад, мунҷар ба ноумедӣ, исти ҳаёти инсонӣ ва қудрат гирифтани шайтон ва ҳаёти ваҳшитар аз ҳайвон хоҳад шуд. Душман мехоҳад ба номи “интизор” инсон мутаваққиф шавад ва худопарастон ҳаракате барои тағйири вазъи мавҷуд ва ба даст овардани қудрат ва тавонмандсозӣ накунанд, то монее барои ҳокимияти комили иблисиён намонад.
Агар фаҷри инқилоби Хумайнии Кабир ва меҳвари муқовимати мустазъафини ҷаҳон ва равзанаи нури илоҳӣ аз ҳарами Ҷумҳурии Исломии Эрон набуд, шайтон комилан дар мастии пирӯзӣ бар ҳизбуллоҳ заминро маркази ҳукумати худ қарор дода буд ва башар дар якқутбии ҳокимияти иблис шоҳиди нобудии комили арзишҳое буд, ки ҳазорон сол барои эҳёи он ҷангида буд…
Лаҳзае тасаввури замин бидуни Ҷумҳурии Исломии Эрон ва меҳвари муқовимат кобуси тарснокест, ки ҳар инсони мутааҳҳиди соҳиби ақлу ғайратро дар ваҳшат фурӯ мебарад. Имом Хумайнӣ пуштибонии мардуми шарифи Эрон ва иродаи илоҳии назми ҷаҳонии тарроҳишуда аз тарафи шаётини ғарбу шарқро дарҳам кӯбида ва Имом Хоманаӣ бо ҳидояту раҳбарии худ ҷаҳонро дар остонаи назми навини ҷаҳонӣ қарор додааст, ки агар андаке муқовимат ва сабр дошта бошем, ваъдаи Аллоҳро дар ҳокимияти сартосарии солеҳон бар рӯи замин шоҳид хоҳем буд.
Тамоми душмании шайтони бузург бо мардуми шарифи Эрон барои ҳамин аст, онҳо аз ирода, эътиқод ва ормони ин мардум метарсанд ва онро бузургтарин монеи нақшаҳои шуми худ мебинанд. Мардуми Эрон бояд бидонанд, ки ҳазинае, ки мутаҳаммил мешаванд, ҳазинаи наҷоти замин ва заминиён аз шаётин ва зуҳури мунҷии башарият аст ва ин бузургтарин ифтихори ин миллат мебошад.
Тарси душман аз меҳвари муқовимат сирфан ба хотири силоҳи ӯ нест. Душман хуб медонад, размандагони меҳвари муқовимат муздурони силоҳбадасти бешуур ва беэҳсоси мақтаӣ нестанд, балки сарбозоне ҳастанд, ки интихоби онҳо бар асоси ақлоният, маънавият, басират ва исори ҳамроҳ бо пайванди қалбӣ ва отифӣ ба фармондеҳии кулли қувво – Имом Хоманаӣ будааст, итоат ва эҳсоси онҳо таркибе аз ишқу шуур аст ва мактаб ва ормони онҳо фарозаминӣ ва муттасил ба нуруллоҳ мебошад ва онҳо марзе барои худ, ба ҷуз хутути қирмизи илоҳӣ, мутасаввар намешаванд. Сарбозони меҳвари муқовимат бо ҳузур дар тамоми майдонҳои ҷанги таркибӣ, барқарории ҳокимияти Аллоҳ ва наҷоти башариятро вазифаи худ медонанд. Онҳо уммате ҳастанд, ки монанди имоми худ фикру андеша мекунанд ва ҳеч вақт дар ҳаводиси замон сардаргум намешаванд ва дар баробари мушкилот монанди кӯҳ устувор ҳастанд ва бидуни ҳеч чашмдоште бар аҳди худ содиқ мемонанд.
Душман медонад, ки агар ин мактаб ба дурустӣ ба ҷаҳон табйин шавад, ширинӣ ва садоқати он тамоми башариятро маҷзуби худ хоҳад кард ва барои ҳамин саъй дар лаккадор кардани он дорад ва доишиён, нуфузиҳо ва фитнаҳои дохилиро чошнии тахриб қарор медиҳад.
Ҷиҳоди _кабир, #ҷиҳоди_табйин амри мавлавӣ ва воҷиби айнӣ ва фаврӣ аст, ки то дӯстони гумроҳшударо огоҳ кунад ва ҷоҳилони сардаргум ва мазлуми бечора ба ин ҳақоиқ пай баранд ва ин калиди аслии таъҷил дар зуҳури мунҷии олами башарият (Имом Маҳдӣ) мебошад.
