ШОҲМУЗАФФАР ЁДГОРӢ. СИМОИ ХАЛҚ. (ШЕЪРҲО ВА ДОСТОНҲО). ДУШАНБЕ, “ИРФОН”, 1984. 416 САҲ.

Маҷмӯаи Шоҳмузаффар Ёдгорӣ – “Симои халқ” асосан асарҳои нави шоирро дарбар гирифтааст. Онҳо ғояҳои олии давр, ҳисси баланди ватанхоҳии шоир ва ишқу муҳаббати покро ифода мекунанд.

Дар маҷмӯа “Рози ҷангал” ном достони нави шоир дохил шудааст, ки аз мавзӯи Ҷанги Бузурги Ватанӣ ҳикоят мекунад. Достони драмавии “Захм” аз дигар бо таҳриру иловаҳо чоп мешавад.

Як ғазали ноб аз шоири нозукбин ва тавоно Шоҳмузаффар Ёдгорӣ барои дӯстдорони шеъру адаб:

РОҲҲОРО АВВАЛУ ОХИР ҲАСТ

Ҷовидонӣ нест умри одамӣ,

Ҳар нафас чун тундбоде меравад.

Ҳар замон ёди бузурге мекунем,

Ҳар замоне марди шоде меравад.

Ин биноро рӯи дарё сохтанд,

Лаҳза-лаҳза меравад хиште ба об.

Сустпаймон аст ин меъмори мо,

Мекунад ободу месозад хароб.

Ҳеҷ чизе дар ҷаҳон яксон намонд,

Ҳеҷ шоде ҷовидонӣ шод нест.