УСТОДОНУ ДОНИШМАНДОНУ ФАҚЕҲОН !
____
Фарқ аст миёни навиштани китоб, бо баҳсу ҷадал, дар миёни мардум, ки аксарашон авом ҳастанду ба қавли ҷаноби Ҳайдарзода маълумро аз маҷҳул фарқ намекунанд.
Фарқ аст миёни баҳс ва дарси пушти парда, бо мунозираҳои ошкор ва ба ҳар сурате, ки бошад кӯтоҳ наёмадан дар муқобили ҳамдигар, на насро қабул кардану на аз ақлу мантиқ кор гирифтану на далели ҳамдигарро пазируфтан ва ҳукмҳову нисбатҳо нисори ҳамдигар кардану дигаронро аз якдигар тарсондан.
Ин аъмол боиси парешониву чанд дастагиву ихтилоф байни ҷомеа шудаасту мешаваду хоҳад шуд, чун мардум бештарашон ин баҳсҳо ва матолибро тавоноии таҳлилу баррасӣ надоранд.
Оё он касоне, ки ном мебаред, ҳушу ҳавосу диққати мардумро аз сӯи душмане, ки мусалмон барояш ҳайвон асту зибҳаш ҳалол, ҳар касе ғайр аз худро маҳкум мекунаду хунашро мерезад, бо аъмолаш ифтихор меварзаду қамар ба нобудии Ислому мусалмони озода задаасту мезанад ва дар фикру зикраш ҳамеша нобудии дине ба ном Ислом асту дар ҳоли иҷроии он аст, ба сӯи дигар ҷалб мекарданд?
Ё ҳукми муқобила бо душман медоданд?
Камо инки олимону ворисону мӯъминону равшанфикрон дар тӯли таърих ҳукмҳои муқобила бо душмани динро доданду дар сафи аввал ҷангиданд.
Обрӯву ирзу иззати саҳобаву мӯъмин, ба хотири хидмат ба Ислому мусалмон буду ҳаст. Ҳар касе, коре ва амале анҷом диҳад, ки боиси тазъифу тазлили ин дини муборак ва пайравони он шавад ва ҳосили хунҳову ранҷҳои онҳоро пос надорад ва аз хоинону душманони воқеии ин дини муборак чизе нагӯяд, бо раги варамида бо мусалмон бархӯрд кунаду залилона бо душман муомила кунад, бе чуну чаро маҳкум аст ва мунтазири бало бошад.
Албатта ин шароите, ки мусалмонон дар он дасту по мезананд, худ як балоест, ки ба хотири дунёпарастӣ, содалавҳӣ, саҳл ингорӣ, таассуби беҷову ихтилофи бе интиҳои уламо ва ҳукамо аст, ки бар сари мо омадааст.
