Ҳамаи миллатҳои исломӣ бояд Рӯзи Қудсро гиромӣ бидоранд
Муносибатҳо
(Рӯзи ҷаҳонии Қудс аз дидгоҳи Имом Хумайнӣ ва Оятуллоҳ Хоманаӣ)
Рӯзи Қудс, рӯзи муқобила бо абарқудратҳо
“Рӯзи Қудс як рӯзи ҷаҳонӣ аст. Рӯзе нест, ки фақат ихтисос ба Қудс дошта бошад. Рӯзи муқобилаи мустазъафин бо мустакбирин аст… Рӯзе аст, ки бояд мустазъафин муҷаҳҳаз бишаванд дар муқобили мустакбирин ва дамоғи мустакбиринро ба хок бимоланд. Рӯзе аст, ки байни мунофиқин ва мутаъаҳҳидин имтиёз хоҳад шуд. Мутаъаҳҳидин ин рӯзро Рӯзи Қудс медонанд ва амал мекунанд ба он чӣ бояд бикунанд. Мунофиқин онҳое, ки бо абарқудратҳо дар зери парда ошноӣ доранд ва бо “Исроил” дӯстӣ, дар ин рӯз бе тафовут ҳастанд ё миллатҳоро намегузоранд, ки тазоҳур кунанд. Рӯзи Қудс рӯзе аст, ки бояд сарнавишти миллатҳои мустазъаф маълум шавад, бояд миллатҳои мустазъаф эъломи вуҷуд бикунанд дар муқобили мустакбирин.” (Имом Хумайнӣ)
Рӯзи Қудс, рӯзи иҷрои қавонини Ислом
“… Рӯзи Қудс рӯзе аст, ки бояд ба ҳамаи абарқудратҳо ҳушдор дод, ки бояд дасти худро аз рӯи мустазъафин бардоред ва сари ҷойи худ бинишинед… Рӯзи Қудс рӯзи Ислом аст. Рӯзи Қудс рӯзе аст, ки Исломро бояд эҳё бикунем ва қавонини Ислом дар мамолики исломӣ иҷро бишавад. Рӯзи Қудс рӯзе аст, ки бояд ба ҳамаи абарқудратҳо ҳушдор бидиҳем, ки Ислом дигар таҳти сайтараи шумо, ба воситаи уммоли хабиси шумо, воқеъ нахоҳад шуд, Рӯзи Қудс, рӯзи ҳаёти Ислом аст.” (Имом Хумайнӣ)
Такяи мусалмонон ба қудрати Ислом
“Мустазъафони ҷаҳон бояд қудрати исломии худро биёбанд ва аз арбадаҳои Шарқ ва Ғарб ва вобастагон ва туфолаҳои онон наҳаросанд ва бо эътимод ба Худованди Таоло ва иттикол ба қудрати Ислом ва имон бапо хезанд ва дасти ҷинояткоронро аз кишварҳои худ кӯтоҳ намоянд ва озодии Қудси Шариф ва Фаластинро сарлавҳаи барномаи худ қарор диҳанд… Рӯзи Қудсро зинда нигаҳ доранд. Умед аст бо зинда нигаҳ дотани ин рӯз, бе тафовутиҳо зоил шавад ва ғафлатҳо муртафаъ гардад.” (Имом Хумайнӣ)
Рӯзи Қудс муқаддимаи ташкили ҳизби мустазъафон
“Рӯзи Қудс як рӯзи исломӣ аст ва як басиҷи умумии исломӣ аст. Ман умедворам, ки ин амр муқаддима бошад аз барои як “Ҳизби Мустазъафин” дар тамоми дунё.” (Имом Хумайнӣ)
Миллати Фаластин дар интизори ҳимояти ҷаҳонӣ
“… Аз боби ин ки масъалаи Қудс муҳим аст ва аз ин боб, ки имрӯз мутаассифона саҳюнистҳо дар ворид овардани фишори музоъаф ба фаластиниҳо ҳимоят мешаванд ва бо таваҷҷӯҳ ба ин ки бисёре аз касоне ки шиори Фаластинро медоданд, дар байни роҳ ин миллати мазлумро раҳо карданд ва имрӯз муборизини фаластинӣ ва миллати мазлуми Фаластин ниёз ба ҳимояти ҷаҳонӣ ва дилгармӣ аз сӯи бародарони мусалмони худашон доранд, (бинобар ин) ман ба мардуми азизамон ва ҳамин тавр ба ҳамаи миллатҳои мусалмон тавсия мекунам, ки иншоаллоҳ ин рӯзро аз гузашта гармтар ва пуршӯртар баргузор кунанд. Ин, ба мубориза ва ислоҳи умури фаластиниҳо кӯмак хоҳад кард. Ислоҳи умури фаластиниҳо ба ин аст, ки иншоаллоҳ мардуми Фаластин, ки соҳибони хонаашон ҳастанд, ҳаққи худашонро ба даст оваранд…” (Оятуллоҳ Хоманаӣ)
Хашми мусалмонон аз режими саҳюнистӣ ва ҳомиёнаш
“… Имсол (дар) Рӯзи Қудс миллатҳои мусалмон бояд нишон диҳанд, ки нисбат ба режими саҳюнистӣ ва ҳомиёнаш хашмгинанд ва ҳар кас дар ин замина бе тафовут бошад ва ҳар сиёсате, ки дар он ҷиҳат бошад, бо ӯ хашмгинанд ва хашмгин бархӯрд хоҳанд кард…” (Оятуллоҳ Хоманаӣ)
Дифои муқтадирона аз миллати мазлуми Фаластин
“… Рӯзи ҷаҳонии Қудс мазҳари иродаи умумии миллатҳои мусалмон барои муқобила бо Омрико ва “Исроил” аст ва миллати бузург, мӯъмин ва муттаҳиди Эрон дар Рӯзи Қудси имсол пештозӣ ва азамати иродаи миллии худро дар ин арса низ собит кард ва бо дифои муқтадирона ва огоҳона аз миллати мазлуми Фаластин танаффури амиқи худро аз саҳюнистҳо… нишон дод ва Эрон ва Ҷумҳурии Исломиро дар ҷаҳон сарафроз кард…” (Оятуллоҳ Хоманаӣ)
Қудс рӯзи фарёди мусалмонон алайҳи зулм
“… Рӯзи Қудс дар пеш аст; рӯзи фарёди уммати исломӣ алайҳи зулму удвони 50 солаи душманони уммати исломӣ аст. Рӯзи Қудсро бояд ҳамаи уммати Ислом ва ҳамаи миллатҳои исломӣ гиромӣ бидоранд ва шумо мардуми азизи Эрон низ мисли ҳар сол, ба тавфиқи илоҳӣ ин рӯзро гиромӣ хоҳед дошт…” (Оятуллоҳ Хоманаӣ)
Фаластин масъалаи асосии ҷаҳони Ислом
“… Он чӣ ки дар арсаи минтақаи мо имрӯз масъалаи асосӣ аст, боз ҳамон масъалаи қадимии Фаластин аст. Масъалаи Фаластин бисёр масъалаи асосӣ ва муҳимме аст. Режими ишғолгар ва ғосиб шиддати амалро алайҳи фаластиниҳо зиёд кардааст ва ин вокуниши онҳо ба заъфҳои дарунии худашон ва ба шикастҳои пай дар пайи худашон аст. Натавонистанд он ҳайманаеро, ки ба дурӯғ аз худашон сохта буданд, ҳифз кунанд; он руъбе, ки дар дили миллатҳои араб андохта буданд, бо муҷоҳидати муҷоҳидони фидокори лубнонӣ ва фаластинӣ, ҳоло шикаст, фишорро бар мардуми Фаластин ворид мекунанд. Ҳукумати мавҷуд дар Ғазза, имрӯз як ҳукумати қонунӣ аст, ҳукумати Ҳамос як ҳукумати қонунӣ аст. Ҳамаи дунё бояд ин ҳукуматеро, ки бо орои мардум аз тариқи интихобот ба вуҷуд омадааст, бипазиранд…” (Оятуллоҳ Хоманаӣ)
Қудс, рӯзе барои тамоми дунё
“… Ин ҳаракати азим дар дунёи Ислом рӯз ба рӯз ҷоуфтодатар шудааст ва густариши бештаре пайдо кардааст. Имсол дунёи Ислом шоҳиди тазоҳуроти бахшҳое аз ағлаби миллатҳои мусалмон буд; аз шарқи дунёи Ислом яъне аз Андунезӣ, то ғарби дунёи Ислом яъне Офриқо ва Ниҷерия. Дар кишварҳои мусалмон ҳар ҷо ба оҳоди мардум иҷоза дода шуд, ки битавонанд ният ва иродаи худро дар Рӯзи Қудс нишон диҳанд, маҷмӯаҳое аз мардум омаданд ва нишон доданд, ки нисбат ба масъалаи Қудс чӣ эҳсосоте доранд. Ҳатто мусалмононе, ки дар Урупо зиндагӣ мекарданд, ақаллиятҳое, ки зери фишорҳои асабияти давлатҳо ва муассисоти урупоӣ қарор доранд, онҳо ҳам Рӯзи Қудсро гиромӣ доштанд. Ин нишонаи ин аст, ки масъалаи Фаластин алорағми он чӣ ки ғосибони Фаластин ва ҳомиёни онҳо мехостанд, рӯз ба рӯз дар дунёи Ислом зиндатар мешавад…” (Оятуллоҳ Хоманаӣ)
Тоҷнек
