Ҳикояти як мех
Мактаби инсоният
Мардуми жопон ҳикояте доранд, ки бисёр пуррамзу роз ва ибратомӯз аст ва онро чароғи роҳи хеш дармасири пешрафт сохтаанд.
Онҳо чунин ривоят мекунанд:
Рӯзе барои мехе, ки ба дурустӣ ва устуворӣ бар наъли асп кӯбида нашуда буд, наъл аз пои асп ҷудо гашт ва бо рафтани наъл, асп бар замин афтод.
Бо афтодани асп, савори далере, ки савори он буд, бар замин афтод.
Бо афтодани он савори далер ва шуҷоъ, сипоҳе дар он набард шикаст хӯрд ва бо шикасти сипоҳ, сарнавишти як сарзамин ба бод рафт…
Ҳамаи ин риштаи ғамангез, бедиққатии дасте оғоз шуд, ки мехеро ҷиддӣ нагирифт ва онро хуб накӯбида буд.
Дарсе нуҳуфта дар ин ривоят аст, дарсе барои хирадмандон. Гоҳе як хатои бисёр хурду андак, метавонад тӯфоне аз табоҳӣ ва нобудиро бо худ биёрад.
Ҷаҳон бар занҷирае аз ҷузъиёт устуво аст ва беэътиноӣ ва бемасъулиятӣ ба хурдтарин ҳалқа, метавонад пояҳои бузургтарини бурҷҳоро фурӯ резад.
Тоҷнек
