Қиматӣ дар шаҳри Мадина
Мактаби инсоният
Нархи гандуму нон рӯз ба рӯз дар Мадина боло мерафт. Нигаронӣ ва ваҳшат бар ҳамаи мардум муставлӣ шуда буд. Он кас, ки озуқаи солро таҳия накарда буд, дар талош буд, ки таҳия кунад ва он кас, ки таҳия карда буд, мувозиб буд онро ҳифз кунад. Дар ин миён, мардуме ҳам буданд, ки ба воситаи тангдастӣ маҷбур буданд рӯз ба рӯз озуқаи худро аз бозор бихаранд.
Имом Содиқ (алайҳис-салом) аз Муътаб, вакили харҷи хонаи худ пурсид:
— Мо имсол дар хона гандум дорем?
— Бале, эй фарзанди Расули Худо! Ба қадре, ки чандин моҳро кифоят кунад, гандум захира дорем.
— Онҳоро ба бозор бибар ва дар ихтиёри мардум бигузор ва бифурӯш.
— Эй фарзанди Расули Худо! Гандум дар Мадина ноёб аст, агар инҳоро бифурӯшем, дигар харидани гандум барои мо муяссар нахоҳад шуд.
— Ҳамин аст, ки гуфтам, ҳамаро дар ихтиёри мардум бигузор ва бифурӯш.
Муътаб дастури Имомро итоат кард, гандумҳоро фурӯхт ва натиҷаро гузориш дод.
Имом ба ӯ дастур дод:
— Баъд аз ин, нони хонаи маро рӯз ба рӯз аз бозор бихар. Нони хонаи ман набояд бо ноне, ки дар ҳоли ҳозир тӯдаи мардум масраф мекунанд тафовут дошта бошад. Нони хонаи ман бояд баъд аз ин ниме гандум бошад ва ниме ҷав. Ман биҳамдиллоҳ тавоноӣ дорам, ки то охири сол хонаи худро бо нони гандум ба беҳтарин ваҷҳе идора кунам, вале ин корро намекунам, то дар пешгоҳи илоҳӣ масъалаи “андозагирии маишат”-ро риоят карда бошам.
(Манбаъ: Достони Ростон, таълифи шаҳид Мутаҳҳарӣ ба нақл аз “Биҳор”)
Тоҷнек
