Аз ахлоқи Расули Худо(с) пайравӣ кунем
Сабки зиндагӣ
Имом Ғаззолӣ (р) дар “Эҳёи улуми дин” мегӯяд:
“Расули Худо бурдбортарин, шуҷоътарин, одилтарин ва боиффатарини мардум буд, то ҷое ки дасти муборакаш ҳаргиз ба дасти ҳеч зане, ки аз зердастонаш ва ё аз ҳамсарони ӯ ва ё аз маҳрамони вай набошад нарасидааст.
Ӯ саховатмандтарини мардум буд, то ҷое ки ҳеч динор ва ё дирҳаме ҳатто як шаб ҳам дар назди ӯ боқӣ намемонд. Агар чизе аз пул дар пеши ӯ изофа меомад ва касеро пайдо намекард, ки онро барояш бибахшад ва шабона фаро мерасид, ба манзили хеш барнамегашт то ин ки мӯҳтоҷеро пайдо карда ва онро ба ӯ бидиҳад.
Аз он чи Худо насибаш гардонида фақат қути солонаи худ ба монанди миқдоре аз хурмо ва гандум бардошта, боқимондаро дар роҳи Худо сарф мекард.
Ҳеҷ касе аз он ҷаноб (с) чизе наметалабид, магар ин ки онро барояш фароҳам мекард”.
Тоҷнек
