АҲМАД ҲУСЕЙН ДИДОТ
Аҳмад Ҳусейн Дидот соли 1918 дар вилояти Сурати Ҳиндустон чашм ба дунё кушода, то соли 1926 падарашро надидааст. Падари ў як дўзандаи нодор буда, баъди таваллуди Аҳмад Дидот дар ҷустуҷўи кор ба Африқои Ҷанубӣ муҳоҷират мекунад.
Аҳмад Дидот, ки дар фақру нодорӣ умр ба сар мебурд ва дар ҳеҷ куҷо таҳсил намекард, соли 1927 ба суроғи падараш ба Африқои Ҷанубӣ рафт. Баъди якчанд моҳи сафари Аҳмад Дидот модараш аз дунё чашм пўшид. Кўдаки нўҳсолаи бесавод, ки забони англисиро намедонист дар як кишвари бегона қадамҳои аввалини худро дар роҳи пурпечу тоби зиндагӣ, ки тақдир барояш муайян карда буд, гузошт.
Таҳсили пурзаҳмат ба ин кўдаки хурдсол имконият дод, ки на танҳо забони англисиро зуд аз бар кунад, балки яке аз толибилмони беҳтарини мактаб гардад. Ҳирсу ҳаваси беандозаи ў ба илму дониш, ба вай имконият дод, ки синфи шашуми мактаби таҳсилоти ҳамагониро бомуваффақият тамом кунад. Вале камбуди маблағ риштаи таҳсилашро канда кард ва ў дар сини 16- солагӣ ба яке аз корҳое, ки минбаъд идомааш дод, машғул шуд. Яке аз муҳимтарин корҳояш ин фурўшандагӣ буд, ки дар дўкони назди мадрасаи масеҳиён, анҷом медод.
Ин мадраса дар соҳилҳои ҷанубии Натале ҷойгир буд. Соҳиби он нафаре буд мусалмон. Соли 1936 ҳамлаҳои пай дар пайи мубаллиғони таълимдидаи масеҳӣ бар зидди дини мубини ислом, ки дар лаҳзаҳои кўтоҳи воридшуданашон ба дўкон рух медод, дар қалби ин ҷавон хоҳишеро маъво дод, ки бо ин таблиғоти дурўғин муборизаи беамон барад.
Бо хости тақдир Аҳмад Дидот аз қазо китоберо таҳти унвони «Изҳор-ул-Ҳақ» («Ошкор сохтани ҳақиқат») дучор омад. Дар ин китоб сухан дар бораи он мерафт, ки чӣ гуна мусалмонҳо дар Ҳиндустон, замони дар таҳти тасаллути Бритониё буданашон, бо як муваффақият ба чунин ҳамлаҳои мубаллиғони масеҳӣ, ҷавоб дода буданд. Махсусан, фикри бо онҳо баҳсу мунозира кардан барои Аҳмад Дидот хеле ҷолиб буд.
Аҳмад Дидот баъди омўхтани ин китоб ва ҷамъ кардани таҷрибаи зарурӣ барои худ аввалин китоби Инҷилро харид ва бо толибилмони мадраса ба мубоҳиса пардохт. Пас аз он ки толибилмони мадрасаи масеҳӣ дар мубоҳиса бо ў яке паи дигаре мағлуб шуданд, Аҳмад Дидот устодони онҳо ва ҳатто рўҳониёни маҳаллиро ба баҳс даъват кард.
Маҳз ҳамин комёбиаш дар мубоҳиса бо ин масеҳиён ҷидду ҷаҳди ўро дар роҳи даъват устувор гардонид. Ҳатто издивоҷ, таваллуди писар ва сафари сесолааш ба Покистони навакак истиқлолият ба дастоварда дар ў хоҳишу майл ва рағбати ҳифз кардани Исломи азизро аз тўҳмат ва дурўғпардозиҳои мубаллиғини масеҳӣ кам накард. Бо як кўшишу ғайрати беандоза зиёд пуштибонӣ кардан аз арзишҳои волои ислом боиси он гардид, ки Аҳмад Дидот дар се даҳсолаи дигар ба масири як муборизаи хеле душвору сангин ворид гардид. Вай дар он синфҳое, ки Инҷилро меомўхтанд, дарс медод ва маърўзаҳо мекард.
Ў «Ас-Салом» – институти таълиму тарбияи мубаллиғони исломро таъсис дод. Вай бо ҳамроҳии аҳли хонаводаи худ, бе кўмаки ғайр, як сохтмонеро бо шумули масҷид бунёд кард, ки он то ба имрўз пойбарҷо ва дар хизмати мусалмонон аст. Вай яке аз бунёдгузорони Маркази Байналмилалии Интишороти Ислом ва аввалин Президенти он буд.
Ин Марказ то ба ин рўз фаъолият дорад. Аҳмад Дидот беш аз 20 китоб навишта, миллионҳо адади онро бепул тақсим кардааст. Ў дар тамоми гўшаву канори олам ҳазорҳо маърўза хонда, бо мубаллиғини Инҷил мубоҳисаҳои муваффақона кардааст.
Дар натиҷаи ин фаъолияти ў ҳазорҳо нафар ба дини Ислом гаравиданд.
Барои комёбиҳои бунёдиаш ў соли 1986 сазовори ҷоизаи байналмилалии Шоҳ Файсал гардид, ки он дар олами ислом ҷоизаи олӣ ҳисобида мешавад. Ва аммо на ин ҷоизаҳо ва на қадрдониҳои дигар наметавонанд ҷаҳду кўшишҳои ин бузургмардро ба хотири Ислом он тавре, ки дар асл буд, инъикос намоянд. (Аҳмад Дидот Библия дар бораи Муҳаммад (с) чӣ мегўяд?. Саҳ, 6 – 8)
