Иззати дунё…
Саҳифаи маърифат
Луқмони Ҳаким дар васиятҳояш ба фарзанди худ гуфтааст:
Писарҷон! Зудранҷу бадахлоқу бесабр мабош, ки бо ин сифот ҳеч рафиқе бароят намемонад. Худро ба сабру ҳавсала дар корҳо водор.
Писарҷон! Агар мол надоштӣ, ки силаи раҳм кунӣ, хӯйи хушу рӯйи кушод дошта бош, ки ҳар кас хулқи хуш дошта бошад, некон дӯсташ доранд.
Агар иззати дунё хоҳӣ, чашм аз дасти мардум баргир, ки паёмбарон ва сиддиқонро қатъи тамаъ ба он мақомоти олӣ расонда.
Писарҷон! Шарр бо шарр хомӯш нашавад, чунон ки оташ бо оташ, балки шарро хайр фурӯ менишонад ва оташро об.
Писарҷон! Амин бош, то тавонгар шавӣ.
Фарзанди азиз! Ту он гоҳ ки аз модар зода шудӣ, пушт ба дунё ва рӯ ба охират доштӣ ва ҳар рӯз, ки аз умрат мегузарад, аз дунё дуртар ва ба охират наздиктар мешавӣ.
Писарҷон! Тақворо тиҷорати худ қарор деҳ, то бесармоя судҳо ба ҷониби ту сарозер шавад ва ҳар гоҳ хатое кардӣ, ба дунболаш садақае фирист, то шӯълаашро хомӯш кунад.
Писарҷон! Пазириши мавъиза чунон бар бехирадон мушкил аст, ки боло рафтан барои пирони фартут.
Фарзанди азиз! Он чӣ намедонӣ, аз уламо фаро гир ва он чӣ медонӣ, ба мардум биёмӯз.
(Насоеҳ)
Тоҷнек
