Ҳар куҷо марз кашиданд, шумо пул бизанед,
Ҳарфи Теҳрону Самарқанду Сари Пул бизанед.
Ҳар ки аз ҷанг сухан гуфт, бихандед бар ӯ,
Ҳарф аз панҷараи рӯ ба таҳаммул бизанед.
“На!” бигӯед ба бутҳои сиёсӣ, “на! на!”
Рӯи гӯри ҳамаи тафриқаҳо гул бизанед.
Муште аз хоки Бухорову гил аз Нишобӯр,
Бо ҳам ореду ба махрубаи Кобул бизанед.
Духтарони қафасуфтодаи Помири азиз,
Гуле аз боғи Хуросон ба ду кокул бизанед.
Ҷом аз Балх биёреду шароб аз Шероз,
Мастии ҳарду ҷаҳонро ба тағаззул бизанед.
Ҳар куҷо марз… – бибахшед, ки такрор омад,
Фарз бо ин ки – кашиданд, дуто пул бизанед.