Баъд аз марги Каюмарс ва наберааш Ҳушанг ки аввалин подшоҳони ҳафт кишвар буданд, Таҳмурис писари Ҳушанг фармонраво шуд. Ба суннати тоҷгузорӣ ҳамаи бузургон ро ба меҳмонии тоҷгузорӣ даъват кард ва ҳадафҳои худ ро баён кард.
Вай мехост ҳафт кишвар ро пӯр аз шодӣ ва осоиш ва ободонӣ кунад. Пас ба мардум омӯхт то аз пашми гусфандон барои рӯзҳои сарди зимистон пушок таҳия кунанд ва барои осудан ва нишастан, фарши нарме бибофанд.
Ҳамчунин ба воситаи донише ки дошт ба мардум омӯзиш дод ки чихел ҳайвонот ро омӯзиш бедиҳанд, ба вижа омӯзиши ҳайвоноти шикорӣ чун юзу бозу шоҳин барои ин ки дар шикор ҳамроҳ ва ёрашон бошанд.
Таҳмурис ба мардум тавсия кард ки дар хонаҳошон хурӯс нигоҳ доранд, чун бовар доштанд ки хурӯс бо тирагиҳои аҳримании шаб мубориза мекунад ва аввалин нури тулӯи хуршед ро ки эҳсос мекунад, овозае сар медиҳад то мардум ро аз хоб бидор кунад ва ба дунёи аҳуроӣ баргардон.
Таҳмурис вазири хирадманде дошт ки ҳамеша дар андишаи некӣ буд ва дуст медошт ба тамоми махлуқҳои рӯи замин кумак кунад. Номи ин вазир шаҳрасап буд. Вай Таҳмурис ро бисёр дуст медошт, пас ба вай дониши илоҳӣ ро омузиш дод то битавонад некӣ ро аз бадӣ ташхис бидиҳад ва ба дигарон ва ҷаҳон офариниш хидмат кунад.
Бо машварат ва роҳнамоии шидесеп, Таҳмурис ба балоғат ва огоҳӣ расид ва шоистаи дарёфти фараҳи изадӣ, нерӯе ҷодуӣ буд ки ба шоҳон дода мешуд ва бо он қудрати бештар пайдо мекарданд.
Фараҳ сабаб мешуд нуре дар чеҳраи соҳибаш дида шавад ва он шахс эҳтиром, ишқ ва қудрати бештаре дошта бошанд. Ин қудрат асосан ба подшоҳи хайрхоҳ дода мешуд. Албатта агар подшоҳ зулм ва бадӣ мекард худованд он нерӯ ро аз вай мегирифт.
Таҳмурис бо фараҳи изадӣ ва ба хотири донише ки аз Шаҳрасап омӯхта буд бар девҳо пирӯз шуд.
вай аз ҷоду ва афсуне ки қаблан омӯхта буд истифода кард ва тавонист бар пушти девон савор шавад ва даври ҷаҳон бигардад. Девон аз ин мавзӯъ хашмгин шуданд ва пинҳонӣ ҷалласае баргузор карданд ва харитае кашиданд ки коре кунанд то Таҳмурис қудрати худаш ро аз даст бидиҳад ва дигар подшоҳ набошад.
Подшоҳ ки хабардор шуд, ба онҳо ҳамла кард ва ҷанге шикл гирифт.
Девҳо аз қудрати ҷодуи сиёҳи худ дар баробари ҷодуи хуби Таҳмурис истифода карданд аммо шикаст хурданд ва Таҳмурис ду сеюми онҳоро асир ва бахше аз онҳоро нобуд кард.
Девони асир аз тарси ҷонашон тасмим гирифтанд корҳои анҷом даҳанд. Сипас ба Таҳмурис ваъда доданд ки анвоъи хат ва навиштан ро ба вай беомузанд. Таҳмурис қабул кард ва онҳо сӣ гуна хат ба вай омузиш доданд.
