Нақл аст, ки чун кори Ҳамдун олӣ шуд ва гуфтораш паҳн гашт, имомону бузургони Нишопур омаданд ва ӯро гуфтанд, ки:
– Ту бояд суханҳо гӯӣ, зеро ки сухани ту фоидаи дилҳо бувад.
Ҳамдун гуфт:
– Маро сухан гуфтан раво нест.
Пурсиданд:
-Чаро?
Гуфт:
– Аз он сабаб ки дили ман ҳанӯз ба дунёву чоҳ кашол аст. Сухани ман фоида надиҳад ва дар дилҳо асар накунад ва сухане, ки ба дилҳо таъсир нарасонад, гуфтани он масхараи илм ва беқадр кардани шариат бувад. Ва сухан гуфтан он касро арзанда аст, ки ба хомӯшии ӯ дин ботил шавад ва чун сухвн гӯяд, халалҳо бартараф гардад.
Аз Ҳамдун пурсиданд, ки:
– Чаро сухани гузаштагон ба дилҳо фоидабахштар аст?
Гуфт:
– Ба ҷиҳати он, ки онҳо сухан аз барои эҳтироми ислом мегуфтанд ва аз ҷиҳати наҷоти нафс ва аз баҳри ризои Ҳақ. Мо суханро барои иззати нафс ва талаби дунё ва қабули халқ мегӯем.