фарҳангсозии назми ҷаҳон барои ҳамҷинсгароӣ ё LGBT
Агар бо диққат ба арсаи фарҳангсозии ҷаҳонӣ назар кунем, ба мавориди хоссе бархурд мекунем, ки низомҳои ғарбӣ, ба хусус низоми Амрико ва Англис бо истифода аз сармояҳои молӣ ва инсонии яҳуд, башиддат ва бо исрори бисёр аҷибе, саъй дар густариш ва таблиғи онҳо дар миёни мардуми худ ва дигар миллатҳо доранд. Яке аз ин мавориди хос, ки шадидан мавриди таваҷҷуҳи низоми фарҳангсозии ғарб буда, тарвиҷи ҳамҷинсгароӣ аст.[1]
Имрӯза лафзи LGBT барои ашхоси дигарбош (ҳамҷинсгароёни мард, ҳамҷинсгароёни зан, дуҷинсгароён ва троҷинситиҳо – тransgender) гуфта мешавад.
Равоншиносӣ яке аз аввалин риштаҳои илмӣ буд, ки ҳамҷинсгароиро ба унвони падидаи муҷаззо баррасӣ кард. Солиёни дарозе, дар тӯли асри бистум ва ҳамчунин пеш аз он, равоншиносии роиҷ ва стандарти замона, ҳамҷинсгароиро дар қолаби улгуҳои осебшиносона ва ба сурати як бемории равонӣ мушоҳида мекард, аммо дар соли 1987 ҳамҷинсгароӣ ба таври комил аз феҳрасти ихтилолҳои равонӣ хориҷ шуд.[2]
Бо ин ки ҳамҷинсбозӣ аз назари илмӣ як инҳирофи ҷнисӣ аст, барномаҳои таблиғии ғарб саъй мекунанд онро ба унвони як иттифоқи женетикӣ матраҳ кунанд. Ин талош аз онҷо сарчашма мегирад, ки дар сурати қабули женетикӣ будани ин инҳироф, дигар наметавон ба афроди мунҳариф эрод гирифт. Чаро ки женетик амрест хориҷ аз дасти инсон ва дар чунин шароите ин гуна талқин мешавад, ки ин афрод бидуни доштани ҳаққи интихоб, бо ин гароиш зода шудаанд.
Дар натиҷа роҳ бар ҳар гуна эътирозе баста хоҳад шуд. Ин дар ҳолест, ки ҳеч таҳқиқи масоили илмӣ, ин матлабро исбот накарда ва натоиҷи таҳқиқот ҳамвора баръакси ончӣ буда, ки дар расонаҳои ғарбӣ тарвиҷ мешавад.[3]
Бо вуҷуди он ки ҳамҷинсгароӣ аз сӯи аксарияти фирқаҳои масеҳӣ ва низ дини яҳуд ва ислом гуноҳи бузурге ба ҳисоб меравад, ҳамчунин аз назари урфӣ, ҳамҷинсгароӣ феъли қабеҳ аст ва аксарияти мардуми дунё онро нописанд медонанд. Аммо ҳукуматҳои ғарбӣ, ба далоили мухталиф саъй кардаанд, қубҳи ин феъл рехта шавад, то бо имтиёз додан ба тарафдорони ҳамҷинсгароӣ ба ҳадафҳои пинҳони худ бирасанд.[4]
Дар чунин шароите талош ва исрори ғарб ва ҳимояти давлатҳои аврупоӣ ва Амрико аз ҳамҷинсгароён аҷиб ба назар мерасад, зеро бо тамоми ин ҳимоятҳо ва таблиғот ҳамчунон ин гурӯҳ дар ақаллият қарор доранд. Ин ҳимоят ва тарвиҷу таблиғ дар ҳоле рух медиҳад, ки ҳатто агар ҳамҷинсгароиро ба унвони як беморӣ ва инҳироф бипазирем, дар инсонитарин шароит бояд заминаҳои дармони ин афрод фароҳам шавад, на таблиғу тарвиҷи ин инҳироф ва талош барои густариши он; инҷост, ки ибҳомот дар робита бо рафтори ғарб дар баробари ҳамҷинсгароӣ ҷиддитар мешавад. Мусалламан яке аз аҳдофе, ки тарвиҷгарону тарғибгарони ҳамҷинсгароӣ онро дунбол мекунанд, тиҳӣ кардани инсонҳо аз маъно ва усули инсонӣ аст, то ӯро ром ва омодаи пазириши ҳар гуна султа кунанд. Тарвиҷи ҳамҷинсгароӣ аз лиҳози иҷтимоӣ ба фурӯпошии конуни хонавода, инқирози насл ва фасоди ҷомеа мунҷар мешавад. Бо тағйири таърифи хонавода ва боз кардани роҳ барои ҳатто оддисозии фаъолияти ҳамҷинсгароён ва бо расмӣ кардани издивоҷи онҳо, дар 28 кишвари дунё, зарбаи ҷуброннопазире ба пайкари хонавода ворид мешавад, ба ҳамин ҷиҳат аст, ки ниҳоди хонавода рӯз ба рӯз дар ғарб бештар рӯ ба нобудӣ меравад ва рушди сифр ё манфии ҷамъияти он ба мушкили бузуре барои сиёсатмадорони ғарб бадал шудааст, аммо дар бораи чароии чунин раванде дар дунёи ғарб ва дар посух ба ин ки чаро ғарбиҳо ба дунболи нобудии ниҳоди хонавода ҳастанд, бисёре аз коршиносон бар ин боваранд, ки давлати Амрико бо ҳадафи контроли ҷаъияти ин кишвар ва ҷаҳон даст ба иқдомоте ҳамчун тарвиҷи ҳамҷинсбозӣ мезанад то масири издивоҷ ва борвариро дар мардуми худ ва мардуми кишварҳои дигар халадор кунад, ба ҳамин хотир аст, ки ҷамъиятҳои мудофеи хонавода дар кишварҳои ғарбӣ фаъол шудаанд ва бархе аз сиёсиюни аврупоӣ аз тасвиби қонуни муҷозоти таблиғоти ҳамҷинсгароӣ дифоъ карда ва ҳадафи онро кумак ба зоду валади инсонҳо, ҳимоят аз арзишҳои суннатӣ ва мубориза алайҳи буҳрони ҷамъиятӣ унвон кардаанд.[5]
Марзия Шарифӣ
