Марди рустоие аз моли дунё як хар, хурҷин ва миқдоре гандум дошт.
Рӯзе дохили як лингаи хурҷин гандум рехт ва онро ба хар бор кард ва худаш пиёда мерафт. Ҳар чанд қадам, ки мерафт, хурҷин каҷ мешуд ва маҷбур буд, дубора онро рост кунад.
Дар ин ҳангом, марде ба ӯ расид ва гуфт: Ин чӣ тарзи бор бурдан аст? Чаро гандумҳоро нисф намекунӣ ва онро дар ду лингаи хурҷин намегузорӣ? Чаро худат савори хар намешавӣ?
Марди рустоӣ бо тааҷҷуб пурсид: Шумо чӣ қадар марди оқилед, накунад инсони фарзонае ҳастед ва ҳама чизро медонед?
Банобар ин, зуд ба гуфтаҳои ӯ амал кард ва сипас аз ӯ пурсид, шумо чӣ кора ҳастед?
Мард ҷавоб дод: Шуғли хоссе надорам.
Пурсид: Ҳатман хеле пулдор ҳастед?
Мард посух дод: На.
Гуфт: Пас донишманд ҳастед ва аз ин роҳ даромад доред?
Ҷавоб дод: На.
Марди рустоӣ пурсид: Пас, чӣ кора ҳастед?
Посух дод: Бекорам.
Марди рустоӣ бо асабоният аз хараш пиёда шуд, дубора гандумҳоро ба ҳолати аввалия баргардонд ва ба роҳаш идома дод ва ба он мард гуфт: Ту агар марди оқиле будӣ, корае мешудӣ! Пас суханҳоят ҳам ба дарде намехурад!
Нукта: ончӣ ҳастед, беҳтар шуморо маррифӣ мекунад то ончи мегӯед.
Гаҳ зоҳиди тасбеҳбадастам хонанд
Гаҳе ринду хароботию мастам хонанд
Эй вой, ба рӯзгори мастурии ман
Гар з-он ки маро чунон ки ҳастам хонанд.
(Рубоӣ аз Абусаъиди Абулхайр)
