ОСМОН БОРИ АМОНАТ НАТАВОНИСТ КАШИД
Хаёлам, синфи панҷ ё шаш будам, ки падарам Девони Ҳофизро бароям дод ва аз ман хост, онро аз бар кунам. Ҳушу ёдам ба бозӣ ва садои бачаҳо аз кӯча, ки футбол мезаданд, банд буду қориазёд кардани ин байту мисраъҳои бароям нофаҳмо як кори нофорам ва зулми падар.
Шояд ҳамон сол буд, ки муаллим аз ҳамаи аҳли синф пурсид, кӣ метавонад дар васфи баҳор шеъре хонад. Қатори чанд тани дигар даст бардоштам ва гоҳе ки омӯзгор навбатро ба ман дод, хондам:
Гул бе рухи ёр хуш набошад,
Бе бода баҳор хуш набошад…
Ҳама қаҳқоҳ хандиданд. Шарм доштам.
Пас аз солҳои дарозу сахти ғурбат, вақте ба хонаи Падар баргаштам, лаҳзае пеш омад, ки барояш хондам:
Сухандонию хушхонӣ намеварзанд дар Шероз,
Биё Ҳофиз, ки мо худро ба мулки дигар андозем.
Дар чашмонаш ашк дамид. Сипосаш гузоштам, ки маро маҷбур ба азёд кардани ғазалҳои Ҳофиз карда буд. Дареғ, танҳо ними китобро аз бар кардам, на ҳамаро.
Он ғазалҳо тамоми умр бо мананд ва Девони Ҳофиз китобест, ки камаш ҳафтае як бор бозаш мекунам. Китоби дигаре ҳам дорам, ки баъд аз хондани ғазале рӯ ба он меорам. “Шарҳи сад ғазали Ҳофиз” аз Муҳаммад Алии Зебоӣ. Дар ҷустҷӯйи Шарҳи Судӣ ҳастам.
Яке аз маҳбубтарин ғазалҳои Ҳофиз бароям ин аст, ки бори ду оламро дорад. Рӯзи Ҳофиз муборак бод!
