Достони ҷолиб аз Анушервон
Мактаби инсоният
Достони бисёр ҷолибе аз Анушервон нақл мекунанд, ки ба ин мазмун аст:
Анӯшервони одилро дар биҳишт андӯҳгин бидиданд.
Фариштагон рӯ ба ӯ карданду пурсиданд:
— Шаҳриёри додгарро чӣ шуда, ки андӯҳгинаш мебинем? Биҳишт ҷойи шодмонӣ бошад ва ҳасаби қоида, биҳиштиён шодмон бошанд, на ғамгин.
Шаҳриёр фармуд:
— Андӯҳи ман на бад-ин сабаб бошад, ки дар биҳишт ва дар ҷивори раҳмати Ҳаққам, балки гуфтору рафтори шуморе аз заминиён аст, ки озорам медиҳад.
Пурсиданд:
— Он заминиён кӣ бошанд ва ҳазрати Шаҳриёр дар рафтори онҳо чӣ дидааст, ки хотири ӯро озурда карда?
Анӯшервон гуфт:
— Шуморе аз дарбориёни як ҳокими ситампеша, аз барои мондан бар мақоме ночизи дунявӣ ва аз рӯйи чоплусӣ ва тамаллуқ ба ин ҳоким, номи маро ба забон биёварданд ва ин ҳокими ситамгарро ба ман ташбеҳ ва рафтору кирдорҳои нораво ва золимонаи ӯро адлу дод биномиданд. Вонгаҳе бисёре аз мардумони ин диёр, ки Анӯшервонро намешиносанд, пеши худ бигӯянд, агар Анӯшервон шабеҳи ҳокими мо бошад, пас сад нафрин бар ӯ ва бар ҳафт пушти ӯ, ки золим ва ситамгар ва хуношом будааст!
Тоҷнек
