Ҷамъоварии ҳезум
Мактаби инсоният
Паёмбари Акрам (с) дар яке аз сафарҳояш дастур дод, то гӯсфандеро барои ғизои корвон омода кунанд. Дар ин миён яке аз корвониён ва ёрони Паёмбар гуфт: Забҳи гӯсфанд бо ман.
Дигаре гуфт: Кандани пӯсти гӯсфанд бо ман.
Севвуме гуфт: Пухтани гӯшти он бо ман.
Паёмбар (с) гуфт: Ҷамъоварии ҳезум барои оташ низ бар ӯҳдаи ман.
Ёрони Паёмбар бо шунидани ин сухан ба эшон арз карданд: Ё Расулаллоҳ! Мо худамон корҳоро анҷом медиҳем, шумо заҳмат накашед.
Ҳазрат фармуд: Медонам, ки шумо кори манро анҷом медиҳед, вале ман дӯст надорам миёни шумо мавриди табъиз қарор бигирам, ҳама кор кунанд ва ман биншинам, зеро Худованд дӯст намедорад бандаашро дар миёни ёронаш бо вазъе мутамойиз ва ҷудо аз дигарон бибинад, тавре ки барои худ нисбат ба дигарон имтиёзе қоил шуда бошад.
Сипас ҳазрат бархост ва барои ҷамъоварии ҳезум ба сӯйи саҳро рафт.
Тоҷнек
