Ҳадиси рӯз
Ҳадисе бисёр ҷолиб аз Паёмбари Акрам (с), ки гӯӣ дар бораи вазъи имрӯзи мусалмонон мегӯяд
Абӯдовуд дар “Сунан”-и худ бо санад аз Савбон ривоят кардааст, ки гӯяд: Расули Худо (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи) фармуд:
“Наздик аст миллатҳои дигар дар душманӣ бо шумо муттаҳид шаванд ва гирд оянд, чунонки хӯрандаҳо бар сари табақи ғизо ҷамъ мешаванд.
Яке пурсид:
— Оё ин ба иллати кам будани адади мо (уммати исломӣ) дар он рӯзгор аст?
Ҳазраташ фармуд:
— На, иттифоқан дар он рӯзгор адади шумо бисёр зиёд хоҳад буд, вале мисли кафҳои сел хоҳед буд. (Яъне заъфу сустӣ дар шумо чунон русух пайдо хоҳад кард, ки мисли кафи об заифу нотавон хоҳед буд).
Худованд аз дили душманонатон тарс аз шуморо бармегирад ва дар дилҳоятон ваҳн (сустӣ) меафканад. (Яъне, суннати Худо дар ҳастӣ он аст, ки вақте қавме пароканда ва заиф ва суст гарданд, дигар ҳайбаташон хоҳад рафт ва касе рӯйи онҳо ҳисоб боз нахоҳад кард ва ҳар лаҳза метавонанд бад-онҳо ҳуҷум кунанд).
Пурсид:
— Ваҳн (сустӣ) ба кадом маъност, эй Расули Худо?!
Ҳазраташ фармуд:
— Ваҳн (сустӣ) яъне муҳаббат ва алоқа ба дунё ва нописанд шумурдан ва тарси аз марг”.
(Ривояти Абӯдовуд, ҳадиси 4297)
Тоҷнек
