Агар медонистед, ки як маҳкум ба марг ҳангоми муҷозот то чи ҳад орзуи бозгашт ба зиндагиро дорад, онгоҳ қадри рӯзҳоеро, ки бо ғам сипарӣ мекунед, медонистед.
Агар барои як иштибоҳ ҳазор далел биёваред, воқеъ ҳазору як иштибоҳ аз шумо сарзада аст.
Нишони дусти неку он аст, ки хатои туро бипушонад, туро панду андарз диҳад ва розатро ошкор насозад.
Таҷриба болотар аз илм аст.
Ҳар ки дунё хоҳад, дониш омӯзад ва ҳар ки охират хоҳад дар амал кушо бошад.
Чизе, ки дониш меорояд, ростӣ аст.
Ҳеҷ чизе дар дунё иттифоқӣ нест.
Касе, ки ба тамринҳои баданӣ мепардозад ба ҳеҷ доруе ниёз надорад, дармони ӯ дар ҷунбишу ҳаракат аст.
Таассуб дар дониш ва фалсафа монанди ҳар таассуби дигар нишонаи хомӣ ва бемоягӣ аст ва ҳамеша ба зиёни ҳақиқат тамом мешавад.
Бархе чунон саргарми мероси илми гузаштаанд, ки фурсати муроҷиа ба ақли худро надоранд ва агар ҳам фурсате даст оваранд ҳозир нестанд иштибоҳоту лағзишҳои ононро ислоҳ ва ҷуброн кунанд.
Некбахттарини мардум касе аст, ки кирдорро ба саховат биёрояд ва гуфторро ба ростӣ.
Инсон, ҳар замон аз пешомади оянда дар бораи худ андешид ва аз он бими ҳарос дар хотираш нишонд, он хатар зудтар ӯро таъқиб кунад.
Ҳар кас одат кунад, ки ба ҳар далел ҳар ҳарферо бовар кунад, аз сурати инсони хориҷ мешавад. (Абӯалӣ ибни Сино)
