Дуои рӯзи чоршанбе
Ба номи Худованди Бахшандаи Меҳрубон
Ситоиш Худоро, ки шабро пӯшиш ва хобро мояи оромиш ва рӯзро заминаи такопу қарор додааст. Ситоиш фақат шоистаи туст, ки маро аз хобгоҳам барангехтӣ ва агар мехостӣ хобамро ҷовидон месохтӣ, ситоиши доимӣ, ки ҳаргиз поён наёбад ва сипоси бекарон, ки офаридагон аз шумориши он нотавонанд.
Худоё, ситоиш танҳо шоистаи ту аст, ки офаридӣ ва сомон додӣ ва андоза муқаррар намудӣ ва фармон додӣ ва мирондӣ ва зинда кардӣ ва бемор намудӣ ва дармон кардӣ ва беҳбудӣ бахшидӣ ва фарсуда сохтӣ ва бар арши ҳастӣ ҳокимӣ ва фармонравоии ҷаҳонро фаро гирифтаӣ.
Туро мехонам ҳамчун касе, ки василааш суст гашта ва риштаи чорааш гусаста ва маргаш наздик шуда ва орзуяш дар дунё костӣ ёфта ва сахт бар раҳмати ту ниёзманд гашта ва ҳайраташ бар асари кӯтоҳӣ фузунӣ ёфта ва лағзишу афтоданаш афзоиш ёфта ва бозгашташ ба сӯи ту холис шудааст.
Пас бар Муҳаммад – хотами паёмбарон ва бар хонадони покиза ва покниҳодаш дуруд фирист ва шафоати Муҳаммадро рӯзиям фармо ва аз ҳамнишинӣ бо ӯ маҳрумам масоз, ҳамоно туӣ меҳрубонтарини меҳрубонон
Худоё, дар чаҳоршанбе чаҳор ҳоҷати маро раво соз: неруямро дар тоати худ ва нишотамро дар бандагии хеш ва рағбатамро дар подошат ва берағбатиямро дар ончи сабаби азоби дардноки туст қарор деҳ, ҳамоно ту ба ҳар касе бихоҳӣ меҳрубонӣ.
Худоё, бар Муҳаммад ва оли Муҳаммад дуруд фирист!
Тоҷнек
