Вуҷуди шайтон дар ҳастӣ, лозимаи ин ҳаёт аст, ӯ бояд бошад, вагарна ҳама мисли занбӯри асал буданд, ки ҳама якнавохт ва яксонанд. Худованд занбӯрҳоро якнавохт офарида, миёни онҳо занбӯру хуб ё бад вуҷуд надорад, ҳама хубанд. Аз ин рӯст, ки занбӯри асал будан мазза надорад, инсон будан мазза дорад. Имтиёзи инсон дар ин аст, ки Худованд ӯро мухтор офарида, сари дуроҳӣ аст: роҳи Худо ва роҳи шайтон. Инсон метавонад, ҳам роҳи шайтонро интихоб кунад ва ҳам роҳи Худоро, ӯ комилан мухтор аст ва ҳеч чиз монеъи ихтиёри ӯ намешавад.
Ба иборати дигар, лозимаи лаззат ва мазза доштани ҳаёт барои инсон, вуҷуди шайтон ва шайтонсифатҳост, зеро хуб будани шумо вақте ошкор мешавад, ки роҳи шайтонро ихтиёр накунед, роҳи Худоро баргузинед. Бале, ин сахт аст, бисёр сахт аст, вале мазза доштан ва лаззат доштани ҳаёт, дар ҳамин сахтӣ ва душвории он аст. Худоро бояд шукргузор бошем, ки Худованд занбӯри асаламон наёфарид, балки инсонамон офарид! Худоро шукр, ки шайтонро офарид, ки сабаби ин мешавад, ки ҳамеша сари дуроҳӣ қарор гирем.
